روایتی از ماجرای شهادت حضرت اباالفضل العباس علیه‌السلام به روایت امام خامنه‌ای در نماز جمعه تهران در تاریخ ۲۶ فروردین ۷۹ :
وفادارى حضرت اباالفضل العباس هم از همه جا بیشتر در همین قضیه‌ى وارد
شدن در شریعه‌ى فرات و ننوشیدن آب است. البته نقل معروفى در همه‌ى دهانها
است که امام حسین علیه‌السلام حضرت اباالفضل را براى آوردن آب فرستاد. اما
آنچه که من در نقلهاى معتبر - مثل «ارشاد» مفید و «لهوف» ابن‌طاووس - دیدم،
اندکى با این نقل تفاوت دارد. که شاید اهمیت حادثه را هم بیشتر مى‌کند. در
این کتابهاى معتبر این‌طور نقل شده است که در آن لحظات و ساعت آخر، آن‌قدر
بر این بچه‌ها و کودکان، بر این دختران صغیر و بر اهل حرم تشنگى فشار آورد
که خود امام حسین و اباالفضل با هم به طلب آب رفتند. اباالفضل تنها نرفت؛
خود امام حسین هم با اباالفضل حرکت کرد و به طرف همان شریعه‌ى فرات -
شعبه‌اى از نهر فرات که در منطقه بود - رفتند، بلکه بتوانند آبى بیاورند.
این دو برادر شجاع و قوى‌پنجه، پشت به پشت هم در میدان جنگ جنگیدند. یکى
امام حسین در سن نزدیک به شصت سالگى است، اما از لحاظ قدرت و شجاعت جزو
نام‌آوران بى‌نظیر است. دیگرى هم برادر جوان سى‌وچند ساله‌اش اباالفضل
العباس است، با آن خصوصیاتى که همه او را شناخته‌اند. این دو برادر، دوش به
دوش هم، گاهى پشت به پشت هم، در وسط دریاى دشمن، صف لشکر را مى‌شکافند.
براى اینکه خودشان را به آب فرات برسانند، بلکه بتوانند آبى بیاورند. در
اثناى این جنگِ سخت است که ناگهان امام حسین احساس مى‌کند دشمن بین او و
برادرش عباس فاصله انداخته است. در همین حیص و بیص است که اباالفضل به آب
نزدیکتر شده و خودش را به لب آب مى‌رساند. آن‌طور که نقل مى‌کنند، او مشک
آب را پر مى‌کند که براى خیمه‌ها ببرد. در این‌جا هر انسانى به خود حق
مى‌دهد که یک مشت آب هم به لبهاى تشنه‌ى خودش برساند؛ اما او در این‌جا
وفادارى خویش را نشان داد.
اباالفضل العباس وقتى که آب را برداشت، تا چشمش به آب افتاد، «فذکر عطش
الحسین»؛ به یاد لبهاى تشنه‌ى امام حسین، شاید به یاد فریادهاى العطش
دختران و کودکان، شاید به یاد گریه‌ى عطشناک على‌اصغر افتاد و دلش نیامد که
آب را بنوشد. آب را روى آب ریخت و بیرون آمد. در این بیرون آمدن است که آن
حوادث رخ مى‌دهد و امام حسین علیه‌السلام ناگهان صداى برادر را مى‌شنود که
از وسط لشکر فریاد زد: «یا اخا ادرک اخاک».
چشم ها از هیبت چشمم به پیچ و تاب بود
محو چشمم چشم ها و چشم من بر آب بود
چشم گفتم، چشم دادم، چشم پوشیدم ز آب
من سراپا چشم و چشمم جانب ارباب بود...
